Якщо, хто не знає, в нас тут вибори. А Громадянська платформа пролетіла на президентських.
Хоча рівень його дуже високий: Був спікером парламенту і має відношення до Вишеградської четвірки.
Подивимось.
Grzegorz Schetyna
Życiorys (Біографія)
Młodość i wykształcenie
Syn Zbigniewa i Danuty. Przed 1989 był działaczem opozycji antykomunistycznej, w tym Solidarności Walczącej. Początkowo studiował prawo, w 1990 ukończył historię na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego. Na uczelni był przez kilka lat przewodniczącym Niezależnego Zrzeszenia Studentów. Od 1988 przewodniczył Międzyuczelnianemu Komitetowi Strajkowemu NZS we Wrocławiu.
Działalność polityczna w latach 1989–2010
W 1989 wszedł w skład Ogólnopolskiego Komitetu Strajkowego NZS. Kwestionował ustalenia Okrągłego Stołu, zarzucając Lechowi Wałęsie nieuwzględnienie kwestii legalności NZS. W latach 1990–1991 był dyrektorem Urzędu Wojewódzkiego we Wrocławiu, a w latach 1991–1992 wicewojewodą wrocławskim. Współtworzył Radio Eska na Dolnym Śląsku (razem z Rafałem Dutkiewiczem), był także właścicielem i przewodniczącym rady nadzorczej koszykarskiego klubu Śląsk Wrocław.
W latach 1997–2007 sprawował mandat posła III, IV i V kadencji – początkowo z okręgu wrocławskiego, a od 2005 z legnickiego. W wyborach parlamentarnych w 2007 został wybrany na posła VI kadencji, otrzymując 54 345 głosów.
Należał do KLD, w którym od 1992 do 1994 pełnił funkcję sekretarza generalnego Unii Wolności. Od 2001 działa w Platformie Obywatelskiej. Pełnił (w latach 2001–2003 i 2004–2010) funkcję sekretarza generalnego tego ugrupowania, następnie był I wiceprzewodniczącym partii (od 2010 do 2013). Kierował też jej dolnośląskimi strukturami do października 2013.
Od 16 listopada 2007 minister spraw wewnętrznych i administracji oraz wicepremier w pierwszym rządzie Donalda Tuska. 7 października 2009 podał się do dymisji. Dwa dni później wybrany został szefem klubu parlamentarnego PO. Prezydent Lech Kaczyński odwołał go ze składu Rady Ministrów i zajmowanych urzędów dnia 13 października.
Marszałek Sejmu (Спікер Парламенту)
5 lipca 2010 został ogłoszony kandydatem Platformy Obywatelskiej na stanowisko Marszałka Sejmu w miejsce Bronisława Komorowskiego, który zrezygnował z tej funkcji po wyborze na urząd Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. 8 lipca 2010, 277 głosami za do 121 przeciw i przy 16 wstrzymujących się, został wybrany na marszałka Sejmu.
W związku z wyborem na to stanowisko Grzegorz Schetyna z urzędu został również osobą tymczasowo wykonującą obowiązki prezydenta RP. W ramach wykonywanych obowiązków 17 lipca 2010 wraz z prezydentem elektem Bronisławem Komorowskim gościł składających wizytę w Polsce z okazji 600. rocznicy bitwy pod Grunwaldem prezydent Litwy Dalię Grybauskaitė, prezydenta Rumunii Traiana Băsescu i pełniącego obowiązki prezydenta Mołdawii Mihaia Ghimpu oraz wielkiego mistrza zakonu krzyżackiego Brunona Plattera. 29 lipca 2010 spotkał się z przebywającą z wizytą w Polsce premier Słowacji Ivetą Radičovą. W ramach uzyskanych uprawnień podpisał dwanaście ustaw. Powołał także dwóch ministrów Kancelarii Prezydenta RP – Jaromira Sokołowskiego (12 lipca na stanowisko podsekretarza stanu) i Dariusza Młotkiewicza (1 sierpnia na stanowisko sekretarza stanu). 31 lipca 2010 podczas uroczystości w Muzeum Powstania Warszawskiego wręczył Ordery Odrodzenia Polski uczestnikom powstania warszawskiego. Ogółem przyznał 195 medali i odznaczeń, w tym 39 Orderów Odrodzenia Polski. Pełnienie tej funkcji zakończył 6 sierpnia 2010 z chwilą objęcia urzędu Prezydenta RP przez Bronisława Komorowskiego.
10 sierpnia 2010 wziął udział w spotkaniu prezydentów Polski i Czech na Śnieżce. Pierwsze trzy wizyty zagraniczne złożył w Niemczech, na Słowacji (udział w spotkaniu przewodniczących parlamentów Grupy Wyszehradzkiej) (взяв участь у засіданні голів парламентів Вишеградської групи) i w Chinach.
Urząd marszałka Sejmu pełnił do końca kadencji, tj. do 7 listopada 2011.
Działalność od 2011
W wyborach parlamentarnych w 2011 po raz piąty z rzędu został wybrany na posła, otrzymując w okręgu legnickim 67 670 głosów. 17 listopada 2011 powołany został na przewodniczącego sejmowej Komisji Spraw Zagranicznych.
22 września 2014 objął stanowisko ministra spraw zagranicznych w rządzie Ewy Kopacz.
